بازگشت
دوبیتی ها
امیرخان جوینده امیرخان جوینده

ســــــیه با ل وپــــری دارم خدایا

جفا جو دلــــــــــبری دارم خدا یا

زبس درد وغمم یارب فزون است

دلی در اخــــــــــگری دارم خدا یا

گل پـــــــژمرده ای همچون خزانم

دل افــــــــــسرده زار ونا تـــــوانم

بـــــــیا ای گلبـــــدن شا دی مرا ده

رسد چون لحظه ای راحت به جانم

زعشقت یار منــــــم آشفــــــــته زار

به هجــــــــرانـــــت منم دایم گرفتا ر

بــــــیاد تو منـــــــم بیخود ومدهوش

بیا نـــــــــزدم زحال من خـــــــــبردار

گهی قهـــــروگهی مهــــــــروگی نا ز

گهی گـــــــریه گهی هم خنده وســـا ز

گهی همـــــراه گهی ازهم جــــــــــدایی

گهی نهـــــان گهی عــــــــیان بود راز

دو چــــــشم من که راهی توچـــــــراند

وقلبم عشــــــــــق تو می پـــــــــرواند

برای وصلتـــــــــت ای مـــــــه چهارده

همیــــــشه انتــــــــــظاری می کشــا ند

تا بکی این قلب رنجـــد زدرد بی کسی

تا بکی این دیده گرید درفراق محوشی

روزمن گردید مشابه چوموی شب سیاه

تا بکی این گوش شنوند نوای نا خوشی

قلب خونــــــــــین تا کی بری این بار غم

چشم اشکین تا کی بریزی زاین درد والم

صد رقم جور وجـــــــــفای بی وفا آید مرا

جسم رنگین تا کی ببینی تو این جوروستم

عـــــزیـــــــزان ازدل دردم چـه جــــــــویید

اســــــــیرعشــــــــقم بـــــــــرمن چه گویید

روانــــــــــم درپی دلـــــــــــــبربـه صحـــرا

زعشـق دیــــــــــوانه ام ازمن چه پــــــویید

به عشقش مبـــــــــــتلا گشــــــتم چـوروزی

فتاده برتـــنم آتـــــــــش وســــــــــــــــــوزی

فــــــــــراقــــــــش می کشد دل رابه زنـــدان

فــــــــتاده دل به دامـــــــــش نه پــــــیروزی

گلی داشـــــــتم زپیشم پــــــــــرپــــــــران شد 

دلی داشــــــــــتم زعشقش در فــــــــــغان شد 

تورفـــــــــتی ولیــــــــــک درد توبا ماســـــت 

درون سیــــــــــــــــــــــــــــنه ام آتشفشان شد 

ســـــــــــرمن روزگارســـــــــــــــــامانه کـرده 

مـــــــرا عشقـــت نگا ردیـــــــــــــــــوانه کرده 

ندیدم حســن زیــــــــــبا یت به دل ســـــــــــــیر 

عــــزیــــــزانـــــــــت به شــــــــــــار آوازه کرده 

سه شنبه 30/6/1389

 


September 22nd, 2010


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان